Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Pierwsza część (do 16 grudnia) akcentuje oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa na końcu czasów. Wzywa do prostowania drogi swego życia, czujności i radości.

Okres Narodzenia Pańskiego rozpoczyna się od I Nieszporów Narodzenia Pańskiego i trwa do niedzieli po Objawieniu Pańskim, która jest świętem Chrztu Pańskiego.

Pastorałki to pieśni pasterskie o treści związanej z tradycją Bożego Narodzenia. Teksty zawierają nierzadko elementy unarodowione, lokalne, a melodie są skoczne lub tkliwe.

Okres Narodzenia Pańskiego rozpoczyna się od I Nieszporów Narodzenia Pańskiego i trwa do niedzieli po Objawieniu Pańskim, która jest świętem Chrztu Pańskiego.

W święto Ofiarowania Pańskiego wspominamy czterdziesty dzień po narodzeniu, w którym Jezus, zgodnie z przepisem prawa Starego Testamentu i opisem ewangelisty św. Łukasza, został przedstawiony w świątyni.

Okres Wielkiego Postu trwa od Środy Popielcowej do Wielkiego Czwartku (bez Mszy Wieczerzy Pańskiej). Czas ten służy przygotowaniu do obchodu Świąt Wielkanocnych, czyli męki, śmierci i zmartwychwstania naszego Pana.

rzez pokutę rozumiemy przede wszystkim porzucenie zła i powrót do wierności nakazom Ewangelii, a następnie pójście za Chrystusem drogą umartwienia i krzyża.

Gorzkie żale ułożył ks. Wawrzyniec Benik CM w 1707 roku dla Bractwa św. Rocha działającego przy kościele pw. Świętego Krzyża w Warszawie. Bardzo szybko to nabożeństwo stało się umiłowaną przez polski Kościół modlitwą, opiewającą mękę i śmierć Pana Jezusa – „polską pasją”

W liturgii Mszy Świętej najpierw wspominamy triumfalny, pełen uwielbień wjazd Jezusa do Jerozolimy, jednak już w liturgii słowa odczytujemy opis męki Pańskiej.

Radość z wielkiego dzieła odkupienia Kościół przeżywa uroczyście w ciągu pięćdziesięciu dni między Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego a Niedzielą Zesłania Ducha Świętego.

Pan Jezus wyznaczył dzień święta Miłosierdzia Bożego i z tym świętem łączy wielkie łaski i obietnice. W Dzienniczku pokornej służebnicy Bożej, świętej Siostry Faustyny Kowalskiej wyjaśnia, że Święto Miłosierdzia Bożego ma być obchodzone na całym świecie w pierwszą niedziele po Wielkanocy.

Chrystus uwielbiony, przebywający z Bogiem, równocześnie jest z nami "po wszystkie dni..." Żyje bowiem w swoim Kościele, a przez niego jest obecny w świecie i dla świata.

Duch Święty jest nieustannie z Kościołem i ożywia działania każdego wierzącego. Bez Jego pomocy nie moglibyśmy się prawdziwie modlić, oddawać chwały Ojcu i Synowi.

W lutym 2013 roku Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wprowadziła, na prośbę wiernych, święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Prawda o Bogu w Trójcy Świętej Jedynym i Jego wewnętrznym życiu jest fundamentem wiary i życia każdego chrześcijanina. Liturgia Kościoła pozwala nam uczestniczyć w życiu Trójcy Świętej.

Chrystus, którego przyjmujemy pod postacią chleba i wina, przemienia nas, mocą swojego Ducha, na swoje podobieństwo. Ten Duch ożywia naszą świadomość obecności Pana, jednoczy nas z Nim, a Jezus prowadzi nas do Ojca.

Od samego początku chrześcijanie oddają kult Najświętszemu Sercu Jezusowemu. W ten sposób wyrażamy hołd Boskiemu Sercu, które na Golgocie zostało przebite włócznią za nasze grzechy.

Przemienienie Pańskie na górze Tabor jest wydarzeniem epifanijnym – Bóg objawił się człowiekowi i wskazał na swego Syna, Jezusa Chrystusa.

Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, ogłosił papież Pius XI w 1925 roku. Obchodzimy ją obecnie w ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Uznajemy Chrystusa jako Króla, Pana i Władcę historii i wszystkiego, co zostało stworzone.

Ogromne bogactwo nabożeństw do Najświętszej Maryi Panny zaowocowało wielością pieśni ku Jej czci. Maryja jest wzorem dla całego Kościoła. Każde święto i każda pieśń wyrażają głębię relacji Maryi do Jej Syna, Chrystusa.

Święty Józef jest Opiekunem Jezusa Chrystusa, Oblubieńcem Bogarodzicy, patronem Kościoła, rodziny, ojców i ludzi pracy. Jego imię wymienia się w modlitwach eucharystycznych.

Bóg powołał do istnienia aniołów. Ich zadaniem jest pomagać wszystkim tym, którzy pragną dostąpić zbawienia. Są oni duchami, które mają swoje określone role w dziele zbawczym.

Ku czci wielu świętych i błogosławionych brakuje odpowiednich pieśni im poświęconych. Są to albo niedawno ogłoszeni święci, albo tacy, do których teksty pieśni zestarzały się lub nieznane jest ich istnienie.

Pieśni te pomagają kontemplować Boże dzieło zbawcze i wyrażają oddanie się Chrystusowi ze względu na królestwo Boże.

Pieśni przygodne zawierają słowa ufności, oddania, ukojenia, zawierzenia – słowa pełne miłości do Zbawiciela i świętych. Pieśni te są skarbcem pozwalającym między „rannymi zorzami” a „wszystkimi dziennymi sprawami” oddawać Bogu cześć w codziennym życiu.

Wraz ze wzrostem wiary chrześcijańskiej do liturgii weszły podniosłe pieśni pochwalne zwane hymnami (gr. hýmnos). Wyrażają one szczególną cześć oddawaną Bogu w aspekcie radości, oddania i uwielbienia.

Suplikacje to śpiewy o charakterze pokutnym i błagalnym, które wykonuje się szczególnie w okresie klęsk żywiołowych, nieszczęść narodowych, wojen.

Pieśni za zmarłych nawiązują do bólu człowieka wobec tajemnicy śmierci i koncentrują się na zmartwychwstałym Chrystusie.

Liturgia Eucharystii stanowi najwyższe dobro, jakie zostawił nam Chrystus, abyśmy karmili się Jego Słowem, Ciałem i Krwią. Cykle mszalne stanowią kanon zawierający nieodzowne części liturgii.

W niedziele zamiast aktu pokuty może mieć miejsce poświęcenie wody i pokropienie nią wiernych. Jest to czwarta forma aktu pokuty.

Psalm responsoryjny jest częścią liturgii słowa, śpiewem wykonywanym między czytaniami. Nie wolno go zastępować żadną pieśnią.

Pieśni mszalne są pozostałością po przedsoborowej liturgii, w której były wykonywane przez wiernych niejako w tle sprawowanej w języku łacińskim Mszy Świętej.

W dziale tym znajdują się utwory z repertuaru gregoriańskiego, a także śpiewy w stylu gregoriańskim oraz inne utwory w języku łacińskim.

Krótkie teksty, przeważnie w ponadnarodowym języku łacińskim, i umiejętnie skomponowane do nich melodie o prostym przebiegu, stały się charakterystycznymi cechami śpiewów modlitewnej Wspólnoty z Taizé.

Nieszpory są oficjalną, wspólnotową i indywidualną modlitwą Kościoła katolickiego, częścią Liturgii godzin, codziennej modlitwy Ludu Bożego.

Zamieszczone niżej Nieszpory zawierają utwierdzone tradycją teksty psalmów w tłumaczeniu F. Karpińskiego (XVIII wiek), przekłady pieśni biblijnych są nowsze, autorstwa M. Skwarnickiego.

Melodie psalmów są powiązane z tonami gregoriańskimi, przy jednoczesnym wprowadzeniu elementów pochodzenia ludowego. Autorem melodii antyfon i responsoriów jest A. Nikodemowicz.

Różaniec jest modlitwą kontemplacyjną. Jak pisał św. Jan Paweł II: „odmawiając różaniec, wspólnota chrześcijańska wnika w spojrzenie Maryi i żyje Jej wspomnieniami”.

Wiara we wstawiennictwo świętych pozwala nam z wielką ufnością posługiwać się tymi słowami, którymi oni modlili się do Trójjedynego.

Litanie są tradycyjną formą modlitwy błagalnej Kościoła, przeznaczoną do prywatnego i wspólnotowego odmawiania. Każda litania zawiera swoistego rodzaju melodykę.

„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem! Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (J 11, 25). Wiara w zmartwychwstanie Chrystusa jest podstawowym źródłem nadziei chrześcijanina, że po śmierci spotka się z Nim w niebie.