Śpiewnik Siedleckiego
święto Ofiarowania Pańskiego
Nazywane jest także świętem Matki Bożej Gromnicznej
W święto Ofiarowania Pańskiego wspominamy czterdziesty dzień po narodzeniu, w którym Jezus, zgodnie z przepisem prawa Starego Testamentu i opisem ewangelisty św. Łukasza, został przedstawiony w świątyni. Już w V wieku obchodzono w Jerozolimie święto spotkania Chrystusa ze swoim ludem, a w VII wieku zostało ono przyjęte na Zachodzie. Świętem tym Kościół zamyka cykl uroczystości związanych z objawieniem się światu Słowa Wcielonego.
Święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane jest także świętem Matki Bożej Gromnicznej. W tym dniu bowiem poświęca się świece, które są symbolem Matki Najświętszej, niosącej Chrystusa – Światło. Zapalenie tej świecy z wiarą, w różnych trudnych sytuacjach życiowych, jest prośbą o przyniesienie nam Zbawiciela. Czyni się to najczęściej, gdy ktoś umiera, w czasie burzy (gromnice), gdy ktoś bliski nie wraca do domu, gdy rodzina staje przed problemami.
Antyfona: Światło na oświecenie pogan * i chwałę ludu Twego, Izraela.
1. Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju * według słowa Twojego.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, * któreś przygotował wobec wszystkich narodów. Ant.
2. Chwała Ojcu i Synowi,* i Duchowi Świętemu. Jak była na początku, teraz i zawsze, * i na wieki wieków. Amen. Ant.
1. Tron twój, Syjonie, przygotuj w ozdobie, * bo Chrystus idzie, Pan i Król, ku tobie. * Przyjmij Go wdzięcznie, przyjmij Matkę Jego, * Ona jest bramą raju niebieskiego.
2. Ona przynosi Króla wiecznej chwały, * nowej światłości, którego świat cały, * Niepokalaną Panną pozostała, * Syna Bożego na ten świat wydała.
3. A gdy w świątyni Panu Go stawiono, * wyrzekł Symeon, wziąwszy Go na łono: * „Oto Syn Boży, Pan śmierci, żywota, * Zbawiciel świata i do niebios wrota”.
4. Gdy się skończyły podług prawa brzmienia * Maryi Panny już dni oczyszczenia, * do Jeruzalem Dziecię przyniesiono, * aby Go Panu w świątyni stawiono.
5. Tam w swym ubóstwie synogarlic parę * dali za Niego Stwórcy na ofiarę, * jako w Zakonie Jego napisano, * by Mu je w darze wiernie oddawano.
1. Przystrój ołtarz twój, Syjonie! * Wprowadź Króla Chrystusa, * osadź Marię na swym tronie, * Matkę Boga, Jezusa, * Matkę Boga, Jezusa.
2. Dziś Maryja, Brama nieba, * niesie Króla Światłości, * przed jutrzenką wiedzie Syna, * Zbawcę, Boga miłości, * Zbawcę, Boga miłości.
3. A w świątyni starzec święty, * biorąc z rąk Jej Dziecinę, * Zbawiciela w Nim poznaje, * głosi dobrą nowinę, * głosi dobrą nowinę.
4. Teraz woła: sługę Twego * puszczaj, Panie, w pokoju, * gdym oglądał Boga mego * jeszcze w tym ziemskim boju, * jeszcze w tym ziemskim boju.
5. Oto Światło objawienia * stąd na wszystkie narody. * Oto chwała ludu Twego, * życia znak i nagrody, * życia znak i nagrody.
6. Dwa gołąbki składa Panna * za Jezusa w ofierze, * a stosując w sercu słowa, * Święte Dzieciątko bierze, Święte Dzieciątko bierze.
7. O Najczystsza z dziewic, Matko, * spraw to swymi modłami, * byśmy mieli pokój, łaskę * i opiekuj się nami, * i opiekuj się nami.
1. Witaj, Dziewico świetlana, * w progi świątyni wchodząca! * Niesiesz na ręku swym Pana, * Światłość jaśniejszą od słońca.
2. Cieszy się święty Symeon, * że Zbawiciela ogląda, * może już odejść z nadzieją, * więcej niczego nie żąda.
3. I Anna też prorokini * ręce do nieba podnosi, * dzięki za wielki cud czyni, * za odkupienie ludzkości.
4. Wejdź w nasze progi, Maryjo, * Matko przejasna, gromniczna, * spraw, by nas Jezus tam przyjął, * gdzie rzesza świętych jest liczna!
5. Broń nas swą mocą od złego, * zasłoń, gdy grom na nas spada! * Niech nas Twe ręce ustrzegą, * gnaj od nas precz wilków stada!
6. Matko szlachetna jak świeca * z pszczelego trudu i znoju, * niech w nas Twa jasność roznieca, * radość Bożego pokoju!
7. Oby nam serca pałały * ufną nadzieją i wiarą, * że Bóg tak wielki, wspaniały * wszedł w życia naszego szarość.
