Wprowadzono zaś 26 nowych tekstów i przeszło 100 melodii. Cytowany recenzent zwraca uwagę na zamieszczenie w tym wydaniu utworów autorstwa ok. 50 żyjących kompozytorów, co świadczy o zadośćczynieniu dobrej tradycji Śpiewnika – Siedleckiego: łączenia starego z nowym. Co do układu w porównaniu z jubileuszowym wydaniem – wielkich zmian nie ma.

Niektóre działy rozpoczynane są przez pieśni mszalne związane tematycznie z danym działem, pojawił się dział pieśni sodalicyjnych, w którym znalazł się Apel Jasnogórski, w śpiewach łacińskich dodano Mszę XI – In Dominicis, Credo I, całe Requiem, drugie Te Deum (t. solemnis), wydzielono łacińskie śpiewy żałobne. Został powiększony i chronologicznie ułożony wykaz śpiewników (s. VII–IX).

Śpiewnik podzielony jest na 24 działy: pieśni na Adwent (rozpoczynają się roratnią pieśnią mszalną, w sumie 16=1+15), pieśni na Boże Narodzenie (rozpoczynają się dwoma mszami, potem kolędy, czyli 2+50), pieśni na Wielki Post (1+32 z dodaniem sugestii, podobnie do wydania jubileuszowego), pieśni na Wielkanoc (1+17), pieśni na Wniebowstąpienie (3), pieśni na Zielone Świątki (5), pieśni na cześć Trójcy Przenajświętszej (4), pieśni na cześć Najświętszego Sakramentu (1+38), pieśni na cześć Najsłodszego Serca Pana Jezusa (23), pieśni na cześć NMP (2+88), sodalicyjne (6), pieśni na cześć św. Józefa (12), pieśni na cześć św. Rodziny (4), pieśni ku czci św. Aniołów (6), pieśni na cześć śś. Pańskich (1+42), pieśni przygodne (36), pieśni za dusze zmarłych (3+19), pieśni mszalne (14 – z wyjątkiem podanych wcześniej), suplikacje (5), nabożeństwa (16 – w tym: 5 litanii, nieszpory, procesja w Dniu Zadusznym i in.), śpiewy łacińskie (62), modlitwy (14), Dodatek – hymny (34), kolędy domowe (24), pieśni Maryjne (6), całość kończy ministrantura. W spisie rzeczowym podany jest incypit pieśni i numer strony, bez numeru pieśni. Potem następuje spis abecadłowy, nie ma zaś spisu autorów.

W 1965 r. ukazało się kolejne wydanie. Przed słowem wstępnym zamieszczono informację Od wydawnictwa, z której dowiadujemy się, że to wydanie jest przedrukiem wydania z 1959 r., zaś wprowadzone od strony 428 zmiany (litanie, polskie śpiewy liturgiczne) wyniknęły z konieczności dostosowania się do wskazań Konstytucji De Sacra Liturgia Soboru Watykańskiego II oraz zarządzeń Episkopatu Polski: Pieśni ujednolicone przez komisję Episkopatu oznaczone zostały przy pomocy krzyżyka (x).

W dziale Nabożeństwa dodano Litanię do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana. Dział Śpiewy łacińskie zmieniono na Łacińskie i polskie śpiewy liturgiczne. Usunięto w nim Mszę XI, a wprowadzono Mszę w języku polskim (ks. A. Chlondowskiego), usunięto nieszpory łacińskie, łacińskie antyfony maryjne i wiele innych śpiewów w języku łacińskim, a wprowadzono: śpiewy przy ślubie (2), błogosławieństwa (3), pogrzeb dorosłych (6 – oprócz wcześniej podanych pieśni za zmarłych), pogrzeb dzieci (7). W dziale modlitw usunięto mszę szkolną. W Dodatku wymieniono kilka hymnów, nie ma także tzw. ministrantury.

Wznowieniem wydania z 1965 r. jest Śpiewnik kościelny z 1966 r.

Kolejne wydanie ukazało się w 1973 r. Na początku zamieszczono Przedmowę do jubileuszowego wydania z r. 1928 – ks. H. Feichta, następnie Słowo wstępne do opolskiego wydania z r. 1959 – ks. W. Świerczka, w końcu na XI stronie – Od Wydawnictwa – ks. Z. Curzydły. Z informacji od wydawcy dowiadujemy się o różnicach względem poprzedniego wydania z 1966 r. Zmiany dotyczą części od 466 strony: „Na miejsce łacińskich śpiewów weszły polskie śpiewy liturgiczne, a ponadto 35 przeważnie nowych pieśni (Dodatek II). Śpiewy pogrzebowe zostały umieszczone na końcu jako Dodatek III”. Wymieniono także teskt Litanii do Wszystkich Świętych na nowo zatwierdzony przez Episkopat (s. 440–445). Po raz pierwszy zamieszczono też informacje co do poprzednich wydań, podając ich liczbę: nakładem ks. J. Siedleckiego, Kraków 1878–1886 – 3 wydania; nakładem Wydawnictwa Księży Misjonarzy, Kraków 1895–1928 – 18 wydań; samego wydania jubileuszowego – 8 wydań, nakładem Ars Christiana – 1 wydanie; nakładem Wydawnictwa św. Krzyża, Opole 1959–1973 – 4 wydania. Na podstawie tych obliczeń zamieszczono na stronie tytułowej numer obecnego wydania – XXXIV.

Warto zauważyć, że w wydaniu tym pojawia się dodatkowy kolor druku – na czerwono drukowane są tytuły działów i wstępy liturgiczno-dogmatyczne. Podobnie, w spisie treści, tytuły działów podano w kolorze czerwonym. Do spisów rzeczowego i abecadłowego na powrót dołączono spis autorów. Jeżeli chodzi o wspomniane zmiany od strony 466. W dziale Polskie śpiewy liturgiczne zamieszczono 3 msze: A. Chlondowskiego, K. Mrowca, I. Pawlaka, śpiewy międzylekcyjne na poszczególne okresy roku liturgicznego (11+5 schematów do recytacji części zmiennych) oraz szereg Innych śpiewów liturgicznych: na niedzielne pokropienie (2), na wystawienie i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem (4), Te Deum (polskie), śpiewy na Uroczystość MB Gromnicznej, na procesję w Niedzielę Palmową (3), rezurekcję, procesję na Boże Ciało, śpiewy przy udzielaniu Chrztu św., śpiewy przy ślubie; błogosławieństwa: pielgrzymów, dzieci, domu; modlitwy za Ojca św., śpiewy na powitanie biskupa. Dodatku I nie zmieniono, w Dodatku II znalazły się Pieśni nowe i niektóre dawniejsze (35) – nie włączono ich w poszczególne działy, zapewne z powodu korzystania z gotowych matryc wydań poprzednich, ułożono w porządku alfabetycznym i osobno ponumerowano. Zamieszczono tu wiele bardzo popularnych dzisiaj pieśni (podaję tylko autorów muzyki): ks. J. Gelineau SJ, ks. Z. Piaseckiego, F. Rączkowskiego, R. Dwornika, S. Stuligrosza, ks. K. Pasionka, ks. S. Ziemiańskiego SJ, S. Głowackiego, ks. T. Binkowskiego SJ, J. Koski, Z. Jasnoty, ks. I. Pawlaka. W Dodatku III zamieszczono pogrzeb dorosłych (6 śpiewów) i pogrzeb dzieci (6).

Wydanie z 1975 r. kończy serię wydań pod redakcją ks. Wendelina Świerczka, których w latach 1928–1975 było w sumie 13.